Als ik terugblik op de afgelopen jaren, dan kan ik duidelijk stellen dat mijn leven flink is veranderd. Ja, natuurlijk: ik heb een scheiding achter de rug, dus logisch dat m’n leven er nu heel anders uitziet dan een tijd terug. Maar waar ik in deze blog op wil inzoomen is dat ik ook hele andere mensen om me heen heb. De vraag is: waarom is dat?
Ik kan je vertellen dat ik inmiddels heel duidelijk in beeld heb waarom er de afgelopen jaren mensen zijn ‘verdwenen’ uit mijn leven (of waar ik nog maar een heel weinig contact mee heb) en waarom er nieuwe vriendschappen ontstonden. Dat is namelijk zo gelopen omdat ik heel anders in het leven ben gaan staan. Ik heb mezelf ontwikkeld als persoon, ik ben gegroeid, ik weet veel beter wat ik wel en niet wil.
In de relatie met de vader van mijn kinderen kabbelde mijn sociale leven jarenlang ‘gewoon’ maar een beetje voort. Ik rolde in die beginjaren – ik was toen pas 16 – in zijn vriendengroep en dat was prima. Zijn familie kreeg ik er gratis bij (ook helemaal prima) en natuurlijk had (en heb) ik mijn eigen familie. Ik ging om met die mensen die zich op dat moment in mijn leven bevonden, het merendeel niet eens zelf gekozen, maar allemaal leuk en aardig.
De jaren gingen voorbij en eigenlijk stond ik een beetje stil in mijn eigen sociale ontwikkeling, maar dat besefte ik veel later pas. Ja, uiteraard had ik ook ‘eigen’ vrienden in mijn studententijd, maar toen ik ging samenwonen richtte ik me toch weer meer op m’n relatie en verwaterde het contact met m’n studievrienden. Ik ging lekker om met de mensen die als vanzelfsprekend in mijn leven waren en dat was helemaal oké.
Totdat dat ene moment kwam. De scheiding.
Ik vreesde er enorm voor dat ik afscheid moest gaan nemen van veel mensen om me heen. Zijn familie, bepaalde vrienden, de buren en verschillende andere mensen uit mijn kennissenkring waar ik in al die jaren regelmatig of zelfs vaak contact mee had. Wellicht herken je dat gevoel. Je scheidt niet alleen van je ex-partner, maar ook van een deel van je leven.
Die angst om mensen kwijt te raken bleek uiteindelijk gelukkig niet terecht. Ja, er verdwenen absoluut mensen uit mijn leven. Best veel. En dat raakte me bij vlagen ook echt. Want het gaf me het gevoel dat ik had gefaald. Ik was niet leuk genoeg om het contact mee in stand te houden. Dat dacht ik. Over belemmerende overtuigingen gesproken…
Maar ik merkte ook dat de mensen die voor mij écht belangrijk waren, waar ik echt een band mee had, dat zij onderdeel bleven uitmaken van mijn ‘nieuwe’ leven. Die vriendschappen werden alleen maar sterker en diepgaander. Andere vriendschappen verwaterden. En daar bleek ik – terwijl ik dat niet had verwacht – helemaal oké mee te zijn.
Na de scheiding ben ik me meer en meer gaan richten op mijn eigen persoonlijke groei. In mijn relatie met mijn ex was dat nooit zo belangrijk, cijferde ik mezelf vaak weg. Maar na mijn scheiding ontdekte ik dus beetje bij beetje wat echt belangrijk voor me was, waar ik écht blij en gelukkig van werd, wat mijn belangrijkste normen en waarden zijn. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en zelfwaardering. En ik ontdekte dat ik nu voor het eerst echte keuzevrijheid voelde. Niet alleen in mijn doen en laten, maar ook wat betreft de mensen met wie ik om wilde gaan.
Juist door mijn persoonlijke groei besefte ik ook dat niet iedereen meer bij mij paste. Dat er daarom vriendschappen waren verwaterd. En dat dit er nou eenmaal bij hoort. Het voelt soms best pittig om iemand te ‘verliezen’, maar ik weet nu dat dit altijd met een reden gebeurt: omdat diegene niet met je meegroeit en de ‘klik’ daardoor verdwijnt.
Het mooie is: die ontwikkeling die je zelf als persoon doormaakt, zorgt er ook voor dat er weer nieuwe vriendschappen ontstaan. Ik heb het zelf mogen ervaren en ben daar heel dankbaar voor. Die mensen komen vanzelf op je pad. Omdat ze op dat moment in jouw leven passen. Omdat het goed voelt. Omdat er een connectie is. Misschien voor de rest van je leven, misschien ook wel niet. De tijd zal het leren.
Wat ik je heel graag wil meegeven, is dat het oké is als er vriendschappen verwateren. Voel je daar niet schuldig over. Je hebt niet gefaald. Jij kiest je eigen levenspad – ook na je scheiding – en niet iedereen wandelt altijd met je mee, niet iedereen blijft altijd jouw ideale gezelschap. Er is niks mis mee als wegen zich scheiden. En weet ook dat de reisgenoten die écht bij je passen vanzelf aansluiten en met je mee wandelen zo lang als dat goed voelt. Voor hen en voor jou. Koester dat en geniet ervan!
